Wkurzające zachowania psiarzy

Trochę jadu mi się nazbierało. Pewnie dlatego, że od kiedy mamy Młodego spacerów przyszło mi robić dwa razy więcej. Z każdym wyjściem z domu utwierdzam się w przekonaniu, że ludzie chcący posiadać psa obowiązkowo powinni mieć przeprowadzane testy osobowościowe oraz sprawdzany iloraz inteligencji. Zaczynając od poziomu 0 - umiejętności zawiązania sobie butów - brawo, możesz kupić pluszową maskotkę.

Ostatnio co chwilę mamy jakieś "przygody" przez nieodpowiedzialne zachowanie ludzi. Nie obchodzi mnie, że biegnący do nas pies nie gryzie i w nosie mam, że "on tak nigdy nie robił". Dla mnie ważne jest, że w takich sytuacjach moja wielomiesięczna praca może pójść w las. Mój pies jest przywoływany i zapinany na smycz. Jeśli ktoś nie panuje nad swoim, to są do kupienia linki - używaliśmy ich wiele miesięcy zanim nie osiągnęliśmy zadowalających efektów z przywołaniem. Korona mi z głowy nie spadła.

Czyli moje 'the best of' wkurzających zachowań psiarzy. Sprostuję tylko, że na szczęście opisywane przypadki to nie reguła. 

No 1 Przywołanie poziom 0

Zdarza się, serio. Ile bym nie ćwiczyła ze swoimi pupilami i jakbym się nie gimnastykowała, nigdy nie dałabym sobie ręki uciąć twierdząc, że "mój pies jest w 100% odwoływalny". No nie! Bo kiedyś bym została bez ręki. Ty masz gorszy dzień, pies ma gorszy dzień. O jeden bodziec za dużo. Bywa. Nie mam generalnie pretensji jeśli dochodzi sporadycznie do takich sytuacji. Oczywiście nie jestem szczęśliwa jak obcy kudłacz do nas leci, ale też nie robię afery. No chyba, że to mi się Maro zerwie i da nogę. Wtedy ma jesień średniowiecza gwarantowaną. Na szczęście (tfu ftu by nie zapeszyć) lata świetlne temu to było. Natomiast inaczej przedstawia się sytuacja, kiedy właściciele średnio wychowanych psów regularnie je zwalniają. Idzie dzisiaj kobietka ze słabo ogarniętym w posłuszeństwie labradorem. Nie raz już było dane mi ją podziwiać z daleka. Widzi nas na drodze przed sobą. Zapinam Mara, a ona co robi? Odpina swojego czarnula, który niczym strzała gna w naszą stronę. No serio?!... Baba macha niczym Kermit żaba i drze japę. Miałam jej darcie tak samo głęboko w zadzie, jak i jej labek.

No 2 Uwaga IDĘ

To często dotyczy właścicieli albo bardzo dużych psów albo małych. Z tymi drugimi nie mam większego problemu bo Maro je ignoruje, ewentualnie traktuje jak partnerów do zabaw. Gorzej z tymi dużymi. Nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie tak postępują. Jeden facet ma stałą trasę spacerowania, która przebiega przez plac treningowy. Aaaaa no tak, bo obok można zaparkować - ba! Na spacer trzeba do lasu wjechać samochodem. S-P-A-C-E-R. W czterech literach ma to, że ktoś może ze szkoły w tym czasie korzystać. Dwa psy lecą przodem, przez sam środek. Mało istotne jest, że widok wpadającego 65 kg rottweilera nie należy do przyjemnych. Ci co trenują wiedzą, że nie zawsze pies jest przy nodze. Chociażby podczas ćwiczeń na odległość lub nagradzania piłką. To są sekundy kiedy jeden pies rusza za drugim. To impuls. Rozmowa z Panem 'Uwaga Idę' nie przyniosła żadnych efektów.

Inna sytuacja. Nie wiem czy właściciele nie potrafią "czytać" swoich psów? Idzie para, tak dla odmiany, z rottweilerem. Luzem. Pies przejawiał wyjątkowe zainteresowanie naszym nadejściem. Właściciele nie zareagowali. Nic kompletnie. Ja wiem, że ich pies jest większy i jemu nic się nie stanie. Dopiero jak zawołałam z prośbą by przywołali psa do siebie i zapięli na smycz, udało nam się spokojnie przejść. Po jego postawie jestem przekonana, że inaczej by nam się to nie udało.

No 3 Pan i władca świata

Idzie, z 3 czy 5 psami. Generalnie w kulturze wśród psiarzy (o czym chyba napiszę) jest zasada: jeśli ktoś przed Tobą staje, zapina psa na smycz i czeka, to pewnie ma swoje powody. Jego pies nie akceptuje innych, są w czasie socjalizacji lub zwyczajnie się boi. Wypada ułatwić wszystkim życie i zrobić to samo. Jest to też dla nas fajna forma ćwiczenia z przywołania i skupiania uwagi podczas mijania. Niestety chyba ludzie wychodzą z założenia, że w większości siła i często zgrzytałam zębami na pewnych siebie właścicieli puszczających gromadę "jak leci".

Druga mało przyjemna akcja miała miejsce w Poznaniu. Kiedy to właściciel dużego psa puścił go do nas. Na prośbę, by zabrał swojego czworonoga, bo nasz niekoniecznie musi lubić obcych usłyszeliśmy "on sobie poradzi". No szlag! Co za tupet! Krew mi się gotuje jak widzę takich przydupasów. Efekt taki, że postanowiłam dla własnego bezpieczeństwa kupić gaz pieprzowy. Muszę tylko nauczyć się z niego korzystać.

Nierzadko przychodzi mi borykać się z wyluzowaniem właścicieli ogromnych psów. Wczoraj, szedł chłopak niepełnosprawy ruchowo. Widywałam go na spacerach. Teraz na luzaku jego pies biegał po osiedlu bez smyczy. Jak na nas zareagował? Szybko ustawił się w pozycji startowej. Jaaaaa... kur... Musiałam stanąć i czekać. Nie krzykniesz, bo to może być bodziec do startu. Nie ruszysz się, bo też gigant może nie wytrzymać. Pan zajęty był wyciąganiem worka bo kupę trzeba było sprzątnąć - chwała mu za to. Jednak zupełnie nie zdawał sobie sprawy z sytuacji, która odbywała się tuż pod jego nosem.

No 4 To nie ja, to moi poprzednicy

Błagam! Czy tak trudno posprzątać po swoim psie?! Wylewałam jad, kolejny raz czyszcząc buty. To jest obrzydliwe. Uważam to za kompletny brak kultury. Przyłapany na gorącym uczynku i ta mina mówiąca "mój pies tu nie srał". Na polityka go! Przez tego typu zachowania nie trudno się dziwić, że psiarze mają taką, a nie inną opinię.

No 5 On nie gryzie, tylko chce się pobawić

O ucieczkach napisałam powyżej. Czym innym jest dla mnie to, że jest to wpadka. Spotkałam się kiedyś z Panem, który prowadził Wyżła. Ładnie go posadził, skupił na sobie. Ja Marusia przywołałam do nogi. Minęliśmy się, wszystko pięknie ładnie. Ptaszki zaćwierkały z podziwu. Już zwolniłam psa, kiedy usłyszałam za sobą dudnienie. Czyjeś łapki zbliżały się do nas w dużym tempie. To były dosłownie sekundy. Wyżeł nie wytrzymał. No nie dał rady utrzymać dupki przy nodze właściciela. Maro też zareagował błyskawicznie, ja nie. No cóż, chłopaki się ponapinali, zrobili dużo hałasu i zaorali pole. I tyle. Nic się nie stało.

Ale... no ale... Na naszym osiedlu mieszka dziewczyna, która wychodzi ze swoim czworonogiem na szczocha bez smyczy. Tak przed domem i nie chce jej się zabierać ciężkiego sprzętu ze sobą. Widziałam postawę jej psa. Kurde, no przecież widać, że pies nie posłucha. I po kilku sekundach Amstaff już był przy nas. Laska biegła i wołała "on nie gryzie, chce się tylko pobawić". Jasne, tylko, że Maro już niekoniecznie. Miałam z nią już takie trzy sytuacje. Dwa razy do pręgusa i raz do młodego. Co dla szczeniaka nie było przyjemne o czym napiszę niżej.

No 6 O papitek! Leć się przywitać

Co ludziom w głowie siedzi, że na widok idącego szczeniaka spuszczają swoje psy ze smyczy?! Niech lecą się pobawić! W takich sytuacjach jestem wściekła i żałuję, że nie mam Mara przy sobie. Przy nim takich cwaniaków jest mniej. Dwunogi jakoś dwa razy pomyślą na widok pręgowanego pyska. Widząc lecącego do nas psa nie mogę zareagować agresywnie czy nerwowo, bo młody się wystraszy jeszcze bardziej. Staram się nie dopuszczać do kontaktu. Niestety nie zawsze mi się to udaje i teraz Rico nabrał lęków przed obcymi psami. Właściciele zupełnie nie myślą. Wystarczyło zapytać. To spacer. Byśmy stanęli, na luzie. Szczeniak sam by podszedł, powoli, poznając nowego intruza. Sam mógłby podjąć decyzję. A tak został wzięty taranem.

Kiedyś pies (też Amstaff) zafundował swojemu Panu peeling zada. Generalnie nic się nie stało. Nie był agresywnie nastawiony ale widok pędzącego do nas brytana, a zaraz za nim ciągniętego po ziemi właściciela trzymającego jedną ręką smycz, a drugą krzesło nie należało dla szczeniaka do najprzyjemniejszych.

No 7 Puszczanie psa przodem

Dla mnie czymś zupełnie naturalnym jest przywoływanie psa kiedy zbliżamy się do skrzyżowania dróg czy zakrętu. Nigdy nie wiem, czy ktoś nie wyjdzie zza rogu. Do tego służy bardzo prosta komenda "równaj". Zawsze, ale to zawsze ja idę w takich sytuacjach pierwsza lub z psem obok mnie. Nigdy Maro nie leci przodem z wiatrem w uszach. I to moja kolejna bolączka wobec psiarzy.

Jadę rowerem, obok Maruś sobie truchta. Przed nami zza zakrętu wypada czarny pies. Nagle staje jak wmurowany wypina klatę i czeka. No kurde, już wiem, że nie przejadę spokojne. Więc też stajemy i czekamy. Długo, długo bo ludzi nie widać. Po kilku minutach idą! No gwiazdy leśne się znalazły. Plotkują i nie zwracają uwagi na otoczenie. Dopiero po chwili dociera do nich co się dzieje i lecą do pupila (on nawet nie drgnął na wołanie) odstawiają taniec rodem Ministerstwa Krzywych Kroków Monty Pythona. Ooo czyli jednak.

Takie akcje są nagminne. Why????

Proszę ludzie myślcie! To nic nie kosztuje, nie boli. Serio serio. To może być dziecko z piłką lub głośną interaktywną zabawką, starsza osoba na rowerze, inny pies, no ktokolwiek.  O nieszczęście tutaj bardzo łatwo. Nie jesteście sami! Odrobina wyobraźni.